«Դու լսո՞ւմ ես ինձ, թանկագին ուսուցիչ, ես գրում եմ քեզ կայարանում, սարսափելի եռուզեռի, իրարանցման մեջ:25 րոպե է մնացել գնացքի մեկնմանը: Նոր ես քայլում էի Մոսկվայով, և ամեն ինչի մասին քեզ հետ բանակցեցի:
Ես ինձ հետ քեզնից հուշ եմ վերցրել: Խնդրում եմ, մի փորձիր իմանալ տղաներից, թե հատկապես ինչ: Ես այդ մասին քեզ հետո կպատմեմ… Ձեռք եմ բերել «դա» խաբեությամն ճանապարհով….. և ինչեր չես անի հանուն… արվեստի…
Եթե կուզես, գրիր ինձ Կենտրոնական փոստատուն, ցպահանջ, չես կարող, ես, միևնույն է, կսպասեմ, բայց չեմ բարկանա:
Քո մասին բոլոր ծանր մտքերը ես դեն եմ նետում: Քեզ համար վատ լինել չի կարող, չպետք է լինի:
Վերջ: Պետք է վազել: Շատ քիչ է մնացել:
Ես կկատարեմ մեր պայմանը:
Քո օրինակելի աշակերտուհի»:23/6/1958թ.
